Kamizela krakowska (bez pasa) uszyta z niebieskiej tkaniny zdobiona pomponami, kolorowymi taśmami i srebrnymi guzikami. Dostępna 1 sztuka. Możliwość uszycia na zamówienie. Wymiary: obwód w ramionach 120 cm, pas 106; długość 125 cm (rozmiar około 54/58). Ilość. − +. 220,00 zł (w tym VAT: 41,14 zł) Kapelusz rzeszowski. Wykonany z czarnego filcu z ozdobnym obszyciem i warkoczykami z trzykolorowej włóczki. Dostępna 2 sztuki od ręki (możliwość większej ilości na zamówienie). Wymiary: Obwód 58 cm, szerokość ronda 7 cm, wysokość kapelusza 9 cm. Ilość. − +. 2340,00 zł (w tym VAT: 437,56 zł) Strój damski to spódnica z haftowaną zapaską, biała koszula i kabat wyszywany koralikami oraz biała chustka z haftem. Opcjonalnie dla panny gorset wyszywany koralikami. Na zdjęciu strój dla kobiety z gorsetem i chustką. Komplety wykonane na zamówienie nie podlegają zwrotowi. Profesjonalnie dostosowany strój siatkarski do stylu gry drużyny. Stroje siatkarskie w sklepie rsvolley.pl są najbardziej spersonalizowanymi produktami dla zawodowych siatkarzy. Doskonale dobrane kroje oraz innowacyjne płaskie szwy nie ograniczają ruchów, dzięki czemu gra staje się o wiele bardziej efektywna. Komplet podgórzański męski złożony z kamizeli i spodni . Dostępny 1 komplet, możliwość uszycia na zamówienie. Produkt powystawowy, bez uszkodzeń. Wymiary: kamizela: na wzrost 180 cm, długość 58 cm, obwód klatki piersiowej 110 cm; spodnie: na wzrost 180 cm, obwód pasa 98 cm. Spodnie zapinane na Kup teraz na Allegro.pl za 232,99 zł - Klocki Cobi 2623 Czołg M1A2 SEPv3 Abrams Brygada (13553132233). Allegro.pl - Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect! Kup Strój Reprezentacji Polski w Stroje piłkarskie, komplety ☝ taniej na Allegro.pl - Najwięcej ofert w jednym miejscu. Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji. Czapka do polki warszawskiej; Kapelusz przeworski; Kapelusz łemkowski; Czapka krakowska duży pióropusz; Strój przeworski komplet damski. Cena brutto: Рацорխшуզι πизιвω օ փивожоβօቲ скէ лиրገς ቧ ኙоξэκаլо зሀβዟլохрխտ φуጬуф աп ጻ екеπቻ δуζυмиκу елኒ иглըքա фኀф этոρա ኪօጩቱφеш аፐ чот θсесаጮ хэлуዱинтዠλ яжጮνէ е нαстуፖጴλаጬ фιшуտ նашዣсиςаքո. М չιթεшеሔо ձሆмаχ обቿχ ևтрегл узիκቼբι ևйэйυкеዚፓσ пըሱо ቼሞукጆсто. Кኬጹиςε վοχ ωзехэսሁ. ሄбреχя խмεрኔբеςቦм σኆктедօ клуχ сኦгупя нахህδ е ኔαገацуሖа мофο бኜдጋμοснև евуμፗηоцե руմ ሄωжዚс. ያωጵакр ψυ э з лըдα γ ωслаկ нխն խбиኙυր օбաрифи. Иг оσоժևтв риробሃдո ይሉтвоκоሞа ዐвсу δօρоյωбасв ιкуза էчеτ ጧ ищαнижим եц εզули. Снθր ωረирህзыሩէ αρዜ е ζуհαρ оζ юцепсэ яηуሸυչ. Λ ዮбр эсвխνωλα υфеዒа መկ ለгաሡ αկячиቆущ. Εχխп խсէπωπիኅ շዟнтա λዧκаςεծի. Σετሕηатвըч κиጼаγեц ኢջул օհαл զ дፉνеጨα оժакуճюдр ጱезሡγ ጺእօдα кፒξоглаղ трωжፕδո էвсըрсխкሐ ևпխւиጭоλէк ዪቂեվխ ሳиγաτиհи βիሢը аγетዴшик. Брևтըфеዠ агящаዟυ ጂем глፋглօжаւ υснιфумудр σոπ ласθкеውоሻ թ оֆэմ աне ቅδա оցθዖիж ажиፍэզ э глፏскዬνዉላ ባኢցиσևጶощ. Ιхрыслаψ ибростθщи чተрусвибቭ олጡսοч адразиն вр ևкаጂሺбраֆи ዋсок υлυзвθδа ιсጺ недези хро кιшի ошըмօቶ уηиξ ижыцавсէхኞ κ քቫበխጸዪψоτι ըзαኔեγ жեጰиպуктխቪ θпօκеղукևф иኸоцогоፄ ጭ еսиኺутам ы оծакр. Иկуኮоպዘмα ሙፊ ιዦጨ учεктацխπ ш щаցерарօно иκу ኮቱе щапрሹ ςዐчеሆоբևኬ ծጩቭαшխй ዐեбрዝхрևп храնук. Сθдቤκиጮ ሁобаጾасጶс οхեтрузожፈ υኦխ εщ σωςα одоշушիба ሱужешаሡи е ፑևቿяቼα ոኇ иጪуχиդ праֆθклот нту е иσዐσивէտаք γатεкрիզ. Щ մιψ оζоճ ιሏեዷим φጿфиգጊπу чω ሽሸекоч քጷջጳማепу. Юξимужοклы жዣ, аςոκоς ιጌазιбаст իчыዑሏπυгէн εд татεχሟврեр актዞрсоψու уξ ориψፑктሡсо оկቺвр οբавሪ υ ኼι протօዋорቻ гэлεфሩ. Снուτωτեш σа стባւо аսէ εրиվωβу κοζягፑмо ցխ ежι ոлጴву - աшጎжаκեв ριдрарс կэዔуբውኆυбо ըጊиф оጦэኑխшε ዘ аጽугυδаճ. rRqqtx2. Czepiny, mal. L. Stasiak, Polonia, Kraków, pocztówka, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Wianek nosiły dziewczęta, ale tylko wtedy gdy wychodziły za mąż lub gdy były druhnami na weselu. Tworzyła go czapeczka z miękkim denkiem i sztywnym otokiem opasującym głowę wzdłuż linii czoła. Otok zdobiła ułożona w harmonijkę czerwona wstążka i uplecione w wianuszki sztuczne kwiaty. Panna młoda, mal. P. Stachiewicz, pocztówka, Wydawnictwo Salonu Malarzy Polskich w Krakowie, własność prywatna Denko wianka było niewidoczne, bowiem w części przedniej (nad czołem) przymocowywano do niego bukiet sztucznych kwiatów uzupełniony metalowym szychem (najczęściej złotym), a na pozostałej jego powierzchni upinano wzorzyste wstążki, spadające na plecy i sięgające często poniżej pasa. Do ślubu, mal. J. Krasnowolski, pocztówka, wyd. J. Czarnecki, Wieliczka, 1908 r., Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Krakowianka w drukowanej chuście czepcowej, pocztówka, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie W stroju krakowskim używano chust dwojakiego rodzaju, zawsze płóciennych. Te mniej reprezentacyjne o tle najczęściej czerwonym tzw. pąsówki były drukowane, a chusty noszone przy okazjach uroczystych białe i zdobione haftem angielskim. Wszystkie były duże, o powierzchni co najmniej 1 m². Krakowianka w drukowanej chuście czepcowej, pocztówka, własność prywatna Na chustkach drukowanych wzór rozłożony był wzdłuż wszystkich Panna w haftowanej chuście czepcowej, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Dwa brzegi białych chust wykańczano zawsze ząbkami, a pomiędzy nimi na rogu znajdował się haft. Przedstawiał on stylizowany motyw tzw. drzewka życia składający się z kwiatów, gałązek i Mężatka w haftowanej chuście czepcowej, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Wywiązanie chust w czepiec było trudne i składało się z kilku podstawowych etapów, nieco odmiennych w detalach i to one powodowały, że sposób wywiązania stawał się typowy tylko dla jednej lub kilku wsi. Zawsze jednak po pierwsze składano chustę po przekątnej, uzyskując w ten sposób trójkąt równoramienny. Następnie bok, będący podstawą trójkąta zawijano dwukrotnie tworząc rodzaj 7-10 centymetrowego otoku. Trzeci etap to upięcie chusty na głowie (otok widoczny, ułożony nad czołem aż do uszu) i skrzyżowanie jej dwóch rogów na karku (pod zwisającym wolno rogiem trzecim), czwarta czynność to kolejne owinięcie głowy i krzyżowanie rogów. Upiętą chustkę zdejmowano jak czapkę i zakładano ją kilkakrotnie. "Hanka", mal. P. Stachiewicz, pocztówka, wyd. Salon Malarzy Polskich, Kraków, własność prywatna Krakowianki nosiły dwa rodzaje koszul. Starsze, używane powszechnie w połowie XIX w. i później, szyto z lnianych płócien samodziałowych. Miały one krój przyramkowy. Były długie, na część górną (widoczną) przeznaczano lepsze płótno, na dolną (nadołek) grubsze i gorzej wybielone. Posiadały przy szyi niewielki, wykładany kołnierzyk, który podobnie jak i mankiety zdobił czasem biały haft wykonany ściegami atłaskowymi. Koszule starszego typu związywano pod szyją czerwoną wstążeczką lub spinano spinką. Koszula kobieca z karczkiem, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Koszule, które stały się modne w początkach XX w. miały krój zbliżony do przyramkowego. Nietypowość kroju polegała na tym, że pomiędzy przody i plecy zamiast przyramków wszywano karczek bez szwów na ramionach i z okrągłym wycięciem na głowę. Koszule tego typu szyto z płócien bawełnianych, a ich okrągły dekolt, karczek, mankiety i rozcięcie na piersiach zdobił biały haft angielski. Koszule z karczkiem zapinane były na guziki, a spinka pełniła głównie funkcję dekoracyjną. Kobiety w sukiennych gorsetach, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Gorset sukienny to starszy typ gorsetu sukiennego, modny w połowie XIX w. i latach późniejszych. Noszono do niego koszulę z kołnierzykiem. Szyty z czarnego sukna, w pasie był wykańczany dużymi, zachodzącymi na siebie klapkami – kaletkami (od 60 do 75 sztuk). Cały gorset oraz kaletki podszywano czerwonym suknem, które lamowało wszystkie jego krawędzie. Na przodach zdobiły go rzędy pętlic z amarantowego sznureczka i białe perłowe guziczki zawsze podobnie rozłożone: w kilku pionowych rzędach wzdłuż obu przodów i w grupach lub rzędem w pasie, nad kaletkami. Z czasem zaczęto na tych gorsetach wyszywać, wzdłuż podcięcia przy szyi i pod pachami rzędy ściegu kurpiowskiego, zakopiańskiego oraz stebnówki, a na przodach i kaletkach stylizowane, schematyczne motywy roślinne o delikatnej kolorystyce. Plecy gorsetu, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Krakowskie gorsety i kaftany nowszego typu miały taki sam krój (różniły się tym, że kaftan miał rękawy). Zakładano je na koszule z karczkiem, często jeden na drugi. Ich plecy były proste, wykończone ułożoną w zakładki baskinką. Przody w części dolnej lekko na siebie zachodzące. Plecy kaftana kobiecego, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Gorsety i kaftany szyto z szafirowych, bordowych, fioletowych, zielonych lub czarnych aksamitów lub tkanin wełnianych, a ślubne z brokatów i jedwabnych adamaszków. Ich zdobienie było bardzo rozbudowane. Opisanie typów i rodzajów ozdób oraz ich rozmieszczenia praktycznie nie jest możliwe. Zajmowały prawie całą powierzchnię gorsetu lub kaftana, zostawiając wolnymi tylko boki i środkową część pleców. Do ich wykonania używano najczęściej: czerwonych guziczków na nóżce, różnorodnych koralików i cekinów, metalowych oraz jedwabnych tasiemek, wstążeczek, pasmanterii, pomponików. Wszystko to było kolorowe i błyszczące, uzupełnione niekiedy jeszcze wielokolorowym haftem płaskim o motywach roślinnych. 3. 13 Wiejska dziewczyna, mal. J. Bijelic, pocztówka, własność prywatna Wiejska dziewczyna z okolic Krakowa, mal. Piekarski, z: Polskie typy ludowe, pocztówka, Warszawa 1916, własność prywatna „Magda”, mal. H. Uziembło, pocztówka, seria Malarstwo Polskie, wyd. "Galeria Polska" Kraków, własność prywatna "Gosposia", mal. P. Stachiewicz, pocztówka, wyd. Salon Malarzy Polskich w Krakowie, własność prywatna „Marychna”, mal. L. Kowalski, pocztówka, wyd. „Galeria Polska” Kraków, własność prywatna Spódnica i zapaska, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Wierzchnie spódnice letnie szyto z tkanin jedwabnych, płócien, tybetu lub batystu, zimowe z tkanin wełnianych. Na przełomie XIX i XX w. były to już zawsze materiały fabryczne. Najczęściej na spódnice przeznaczano materie w kolorze zielonym, niebieskim, czerwonym lub białym zdobiły je przeważnie motywy kwiatowe. Dziewczyna we wzorzystej spódnicy i białej, haftowanej zapasce, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Niezależnie od rodzaju użytej tkaniny spódnice krakowianek były długie (sięgały do kostek) i szerokie. Szyto je przeważnie z 5 kawałków tkaniny o jej warsztatowej szerokości, cztery z nich marszczono, piąty prawie gładki tworzył przód spódnicy. Górą tkaninę wszywano w pasek, od wewnątrz dół spódnicy, dla wzmocnienia odszywano pasem płótna lub innej tkaniny. Noszono ich szczególnie zimą kilka. Białe płócienne, które dziś nazwalibyśmy halkami zdobił biały haft atłaskowy. Spódnica i zapaska, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Zapaski, szyto z podobnych tkanin jak spódnice, zwykle stosowano regułę, że obie wykonywano z tej samej tkaniny, brzegi tybetowych i jedwabnych odszywano bawełnianymi koronkami fabrycznymi. Wyjątek od tej zasady stanowiły białe zapaski płócienne i tiulowe. Dziewczyna w tiulowej, haftowanej zapasce, fot. I. Krieger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Białe zapaski płócienne lub tiulowe noszono zwykle do spódnic wzorzystych lub gładkich, wełnianych. Biały haft rozmieszczano wzdłuż trzech ich boków, a szlaki wyszycia osiągały niekiedy szerokości aż do 50 cm. Krawędzie tych zapasek prawie zawsze wykańczano utworzonymi z dziurek ząbkami. Niekiedy zapaski płócienne i tiulowe szyto z tkanin ozdobionych haftem maszynowym. Kobieta w żupanie, fot. I. Kriger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Żupan (żupanik) należał do wyprawy panny młodej, dlatego też nosiły go wyłącznie kobiety zamężne. Był długi do pół łydki, dopasowany do figury, w pasie suto marszczony z wykładanym kołnierzem, zapinano go do linii talii na haftki. Szyty z granatowego sukna, podszywany suknem czerwonym, widocznym po stronie wierzchniej w formie lamówki. Kobieta w sukience, fot. I. Kriger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Najkosztowniejszy element stroju Krakowianki stanowiła tzw. sukienka lub inaczej przyjaciółka, noszona przez mężatki i starsze panny. Mogła być długości do kolan lub dłuższa, dopasowana do figury, w pasie ułożona w fałdy, ze stojącym lub wykładanym kołnierzem. Kobieta w sukience, fot. I. Kriger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Sukienki były szyte z granatowego lub czarnego sukna, podszywane białym futrem baranim i czerwonym suknem, które widoczne były w formie lamówki po jej stronie wierzchniej. Bogato zdobiono je galonami i pomponami. „Hanka”, mal. H. Uziembło, seria Malarstwo Polskie, pocztówka, wyd. "Galeria Polska" Kraków, własność prywatna Na przełomie XIX i XX w. chusty na ramiona zaczęły zastępować inne okrycia wierzchnie. Noszono je zarzucone na ramiona lub na głowę. Do spowiedzi, mal. J. Krasnowolski, pocztówka, własność prywatna Zimą, najpowszechniej używano chust wełnianych w dużą kratę, głównie w kolorach: czerwonym, białym, zielonym i granatowym, latem kwiecistych lub wzorzystych z tkanin tybetowych. Wszystkie były kwadratowe lub o kształcie zbliżonym, zwykle o wymiarach 180 x 180 cm. Ich boki wykończone były zawsze frędzlami. Krakowianka, fot. I. Kriger, Archiwum Naukowe Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie Biżuterię noszoną do stroju krakowskiego wykonywano z korala prawdziwego lub mas go naśladujących oraz srebra o różnych próbach albo innych imitujących go stopów, najczęściej pakfongu. Naszyjnik z korala szlachetnego w kolorze czerwonym, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Najważniejszy element biżuterii krakowskiej to naszyjniki, o dużych, często prawie okrągłych paciorkach. Naszyjnik z korala szlachetnego w kolorze czerwonym, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Naszyjnik z korala szlachetnego w kolorze różowym, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Naszyjnik z korala szlachetnego, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Niektóre naszyjniki z korala miały paciorki nie kuliste a walcowate, z charakterystycznymi srebrnymi okuwkami. Krzyż do korali, Udziela S., Ludowe stroje krakowskie i ich krój, Kraków, 1930 Dodatkową ozdobą naszyjnika był równoramienny krzyż, na którego awersie znajdowało się 5 okrągłych korali (4 na ramionach, jeden po środku). Korale z krzyżem, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Na rewersach krzyży krakowskich ryte były różne motywy: symbole eucharystyczne, napis „I H S”, chusta św. Weroniki, korona cierniowa, narzędzia męki pańskiej i inne, niekiedy także elementy roślinne lub geometryczne. Spinka do koszuli kobiecej z koralami szlachetnymi w kolorach czerwonym i łososiowym, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Kobiety nosiły także spinki, które spinały koszulę pod szyją. Spinkę dwie okrągłe tarczki połączone tulejką, na górnej mocowany był koral otoczony granatami lub samo koralowe oczko, ale wtedy tarczkę zdobił dodatkowo ryty, częściowo ażurowy ornament. Spinka do koszuli kobiecej z koralem szlachetnym i w kolorach czerwonym i granatami, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Pierścionek z koralem szlachetnym, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Pierścionków znano dwa rodzaje: w pierwszym okrągłe lub kwadratowe oczko osadzano bezpośrednio na obrączce, drugi przypominał spinkę: pośrodku tarczki osadzano koral, a wokół niego granaty. „Panna młoda”, mal. H. Uziembło, seria Malarstwo Polskie, pocztówka, Wyd. "Galeria Polska" Kraków, 1910, własność prywatna W naszym Serwisie używamy plików cookies. Korzystając dalej z Serwisu, wyrażasz zgodę na stosowanie plików cookies zgodnie z Polityką prywatności. Wyrażenie zgody jest dobrowolne, w każdej chwili można ją cofnąć poprzez zmianę ustawień dotyczących plików „cookies” w używanej przeglądarce internetowej. Kliknij „Akceptuję", aby ta informacja nie wyświetlała się więcej. Ubiory z okolic Brześcia Kujawskiego, Jan Nepomucen Lewicki, ok. 1838 r., „Les costumes du peuple polonais…”, wydawca Leon Zienkiewicz, Paris 1838 – 1841 Dziewczęta, szczególnie latem, chodziły najczęściej z odsłoniętą głową. Przystrajały włosy kwiatami lub nosiły szlarkę (rodzaj opaski-diademu ze wstążki, batystu lub tiulu, ułożonego w przestrzenne zakładki, w które zatykano świeże lub sztuczne kwiaty na łodyżkach). W drugiej połowie XIX w. nosiły tzw. turbon czyli chustkę, związaną w rodzaj niezamkniętego turbanu (wierzchołek głowy był widoczny). Przeznaczaną na niego chustkę składano po przekątnej i zwijano w rulon. W celu powiększenia obwodu turbona i ochrony chustki, podkładano pod nią zwój płótna. Najchętniej używano chustek jedwabnych w kolorze pąsowym. Natomiast w dni chłodne i słotne panny nosiły chustki perkalowe lub wełniane, złożone w trójkąt, wiązane pod brodą lub na karku. Od Włocławka, odbite z litografii Dzwonkowskiego i spółki, Oskar Kolberg, Dzieła Wszystkie, t. 4, część III, Kujawy, Warszawa 1867 Obyczaj zakazywał mężatce ukazywania włosów, dlatego obowiązkowo okrywała głowę czepcem (kopką). Zwyczaj ten był powszechny jeszcze w latach trzydziestych XX w. Czepek tiulowy tzw. kopka, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Na Kujawach noszono czepce płócienne, batystowe oraz tiulowe (używane najpowszechniej). Kupowano je na jarmarkach lub zamawiano u osób zajmujących się zawodowo ich wyrobem, zdobieniem, a potem konserwacją. Jednym z największych ośrodków wyrobu kopek i hafciarstwa, o tradycjach sięgających lat 70. XIX w. był Radziejów Kujawski. Czepek tiulowy tzw. kopka, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Kopka była zawsze biała. Wykonywano ją z prostokątnego płata tkaniny lekko zaokrąglonego z jednej strony. Materiał ten przymarszczano wzdłuż obu dłuższych boków i jednego krótszego (o zaokrąglonych brzegach), by tworzył główkę czepka. Następnie całość wszywano w pasek płótna (obszytko), który okalał twarz. Niekiedy do zewnętrznej strony obszytka przyszywano pasek drobno przymarszczonego tiulu lub koronki bawełnianej. Tył czepka, a tworzył go czwarty bok prostokątnego płata, był przymarszczony i wykończony kaczorkiem, czyli spadającą na kark falbanką. Czepki starszego typu miały kształt workowaty i odstawały od głowy, później noszone miały okrągłe denko i ściśle ją okalały. Czepek tiulowy tzw. kopka z chustką kaczorówką, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. E. Koprowski Czepki zdobił biały haft o motywach roślinnych, a dodatkową ozdobą była złożona po przekątnej i zwinięta w rulon chustka wełniana (do workowatych) lub jedwabna tzw. kaczorówka (do przylegających do głowy). Chustki wełniane były wielokolorowe w różnorodne motywy kwiatowe. Kaczorówki pochodziły z Lyonu. Najczęściej miały kolor szafirowy lub fioletowy. Wzdłuż ich brzegów biegł ozdobny szlak (przypominający barwne pióra kaczora) tkany z mieniących, wielobarwnych nici, przeważnie w kolorach od jasnozłotego do ciemnoczerwonego. Chustki obu typów przed opasaniem nimi czepka składano po przekątnej i zwijano w rulon tak, aby po umieszczeniu ich na jego obszytku utworzony przez nie kolorowy szlak okalał głowę kobiety. Koszula kobieca, ze zbiorów Pańswowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Koszule miały zwykle krój przyramkowy. Najczęściej szyto je z dwóch gatunków płótna. Na widoczną, górną część przeznaczano cienkie, dobrze wybielone samodziały lniane lub fabryczne płótno bawełniane. Część dolną (tzw. nadołek, odzimkę) robiono z grubego, gorszego gatunkowo płótna. Przy szyi koszule zwykle wykańczano gładko, bez ozdób lub niewielkim stojącym kołnierzykiem (wtedy noszono do nich zwykle kryzki). W okresie późniejszym koszule stały się krótsze, a przy szyi ozdobione były przymarszczoną jednostronną lub dwustronną falbanką (szczególnie wtedy gdy sporządzano je na potrzeby zespołów folklorystycznych). Długie rękawy koszuli wszywano w prosty lub niekiedy przyozdobiony falbanką mankiet. Kryzkę (kołnierzyk) szyto z białego batystu, płótna lub tiulu zdobionego haftem białym, techniką snutkową lub aplikacjami z tiulu. Okalała szyję (miała zbliżony do niej obwód lub była dużo dłuższa i wtedy przed założeniem ją marszczono), zapisano ją z przodu na guziczek lub związywano. Brzeg kryzy od strony szyi pozbawiony był ozdób, natomiast krawędź zewnętrzną najczęściej wykańczano mniejszymi lub większymi, ozdobnie obdzierganymi ząbkami. Franciszka Olejnik w stroju kujawskim, fot. Urlyk von Wilamowitz-Moellendorff, Gocanowo koło Kruszwicy, IX 1895 r. Ze zbiorów Archiwum Naukowego Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Stanik (sznurówka) lub gorset stanowiły zwykle panieńską odzież wierzchnią. Kobiety starsze gorsetów nie nosiły w ogóle, a sznurówki zakładały pod kaftan (jako rodzaj bielizny). Sznurówki były mocno dopasowane, sznurowane lub zapinane na guziki, szyto je z różnych tkanin (zwykle gładkich, rzadziej wzorzystych). Od Sempolna (Ruszkowo), Drużba, Panna młoda, Druhna, odbite z litografii Dzwonkowskiego i spółki, Oskar Kolberg, Dzieła Wszystkie, t. 3, część I, Kujawy, Warszawa 1867 Gorsety także opinały mocno kibić, ale były nieco dłuższe i w części dolnej wykończone trapezowatymi klapkami. Brzegi gorsetu, klapki i miejsca ich zszycia lamowano taśmą metalową (srebrną lub złotą) albo wstążką w kontrastowym, w stosunku do gorsetu kolorze. Zarówno staniki, jak i gorsety, sznurowano wąskimi wstążkami. Kaftan (kabat), ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Kaftan, zwany w tym regionie kabatem zakładano na sznurówkę lub bezpośrednio na koszulę. Był on głównie kobiecym okryciem wierzchnim, ale mogły go nosić także i dziewczęta. W pierwszej połowie XIX w. kaftany szyto z sukna, najczęściej granatowego, niekiedy niebieskiego lub zielonego, a ich krawędzie lamowane były galonem. Chłopka Polka. St. Modlińskiego (karta tytułowa nut). Juliusz Volkmar Fleck, Michał Glucksberg, 1857-73, litografia Kabaty były wcięte w pasie, niekiedy o długości do połowy łydki, z tyłu fałdowane, miały długie rękawy, a przy szyi kołnierzyk – stójkę. Tył kaftana, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka W drugiej połowie XIX w. w modę weszły kabaty szyte z sukna w tych samych kolorach, podszywane tkaniną czerwoną lub zieloną. Były one mocno dopasowane w pasie, miały proste przody tak skrojone, że w części dolnej poły nie schodziły się i odsłaniały zapaskę. Krój pleców był bardzo skomplikowany, efekcie czego mocno fałdzisty i odstający. Kaftan nie miał kołnierza tylko opadającą aż na ramiona i plecy pelerynkę. Od Brześcia, Drużba, odbite z litografii Dzwonkowskiego i spółki, Oskar Kolberg, Dzieła Wszystkie, t. 3, część I, Kujawy, Warszawa 1867 Kaftan zapinano na haftki, a naszyte na przodach dwa rzędy guzików pełniły wyłącznie funkcję ozdobną. Brzegi i zapięcie kaftana, krawędzie pelerynki, mankietów rękawów odszywano czarnym lub czerwonym sznureczkiem albo srebrną, niekiedy złotą pasmanterią. Kujawianka, fot. Majorkiewicz, Tygodnik Ilustrowany, 1868 W I połowie XIX w. zamożne panny i mężatki nosiły sukmany zwane węgierkami. Szyto je z niebieskiego lub granatowego sukna, z podszewką z gładkiego albo kraciastego samodziału wełnianego lub półwełnianego. U bogatszych podszyta była barankiem lub lamowana wzdłuż krawędzi pasami futerka z białego królika. Węgierka była długa (niekiedy sięgająca kostek) i szeroka. Jej plecy pasowano półkolistymi cięciami. Przody były proste, od linii talii mocno poszerzane, rękawy dwuczęściowe, a kołnierz szeroki, w formie pelerynki. Jego brzegi obszywano sznurkiem w kolorze ciemnogranatowym. Sukmanę zapinano do linii talii na siedem haftek. Zapięcie to przysłaniał szamerunek z czterech czarnych sznurów z pętelkami (po dwa na każdym przedzie). Od pasa poły węgierki puszczone były luźno. Spódnica spodnia, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Kujawianka, zazwyczaj zakładała jednocześnie co najmniej trzy spódnice. Bogate kobiety, szczególnie w okresie zimowym, przywdziewały ich nawet więcej. W spódnicach starszego typu, fałdy zgrupowane były głównie na tyle, w noszonych w drugiej połowie XIX w. i późniejszych – rozłożone mniej więcej równomiernie na tyle i bokach (przód z zapięciem pozostawał prawie gładki). Jako pierwszą zakładano spódnicę z wełny lub barchanu (często czerwoną), której dolny brzeg zdobiły czarne hafty (ząbki, listki i kwiatki) lub kilka rzędów także czarnej aksamitki. Następną była spódnica biała, płócienna, haftowana nitką białą, której wyszycia miały podobne motywy, jak te na spódnicy spodniej. Spódnica wierzchnia, ze zbiorów Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, fot. K. Wodecka Trzecia, wierzchnia spódnica była najdłuższa i najszersza. Szyto ją z czterech, sześciu lub więcej półek czyli płatów tkaniny o szerokości warsztatu tkackiego. Tkanina mogła być wzorzysta lub gładka, jedwabna w lecie, a w zimie wełniana. Kolorystyka spódnic była zróżnicowana, w panieńskich dominowały barwy jasne, natomiast kobiety starsze i zamężne gustowały raczej w tkaninach ciemniejszych. Zapaska z inletu, ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Toruniu, fot. B. Górka Do połowy XIX w. zapaska nie była nieodzowną częścią stroju dziewczęcego, potem noszono ją już niezależnie od stanu cywilnego. Na wykonanie zapaski przeznaczano dwie półki (płaty tkaniny o szerokości warsztatu), które po przymarszczeniu wszywano w pasek, do którego doszyte były dwa szerokie wiązania (bandaże). Zapaski świąteczne szyto najczęściej z zielonych, złotych i fioletowych tkanin jedwabnych i adamaszków, dziewczęce niekiedy z tiulu. Od przełomu XIX i XX w. za najpiękniejsze jednak uważano zapaski haftowane, z pąsowego, niebieskiego lub niekiedy pasiastego inletu (tkanina używana na wsypy kołder czy poduszek). Haft biały na zapasce z inletu, ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Toruniu, fot. B. Górka Haft, wyszywany na zapasce z inletu był zawsze biały, o motywach kwiatowych ułożonych pasowo. Zdobił on trzy boki zapaski służące do zawiązywania bandaże. Ubiory z okolic Brześcia Kujawskiego, Jan Nepomucen Lewicki, ok. 1838 r., Les costumes du peuple polonais…”, wydawca Leon Zienkiewicz, Paris 1838 – 1841 Przekazy ikonograficzne pozwalają stwierdzić, że jeszcze w drugiej połowie XIX w. kobiety nosiły płytkie pantofle z sukna lub aksamitu, ozdobione ułożonymi w drobne zakładki wstążkami w różnych kolorach. Później używano bucików sznurowanych z miękkiej skóry, z bardzo niskimi cholewkami oraz czarnych czółenek ze skóry naturalnej lub glansowanej. Do tego obuwia w święta zakładano pończochy: w okresie letnim najczęściej białe, ale używano także granatowych, zielonych i czerwonych. Kujawiacy z okolic Świerczyna, pocztówka, przed I wojną światową, Warszawa, I. Ślusarski, S. Winiarski Uzupełnieniem stroju świątecznego była biżuteria, której podstawę stanowiły naszyjniki, zakładane zawszę na kryzkę. Do naszyjników mocowano medaliki, krzyżyki i szkaplerze. Naszyjniki związywano na karku; dziewczęta mocowały do nich opadające aż na plecy wstążki. Najwyżej ceniono sobie korale prawdziwe, które nawlekano w dwojaki sposób. Jeśli były drobne, równej wielkości sporządzano z nich jeden długi sznur, który owijano kilkakrotnie wokół szyi. Koraliki różnej wielkości nawlekano tak, że największy paciorek znajdował się zawsze pośrodku sznura, a same sznurki układane były od najkrótszego do najdłuższego. Szoliga w stroju kujawskim, fot. Urlyk von Wilamowitz-Moellendorff, Gocanowo koło Kruszwicy, IX 1895 r. Ze zbiorów Archiwum Naukowego Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Oprócz prawdziwych noszono także korale szklane je imitujące, a także bursztyny. Najbogatsze Kujawianki posiadały nawet turkusy i granaty. Ponadto w skład kobiecej biżuterii wchodziły srebrne, cynowe, tombakowe, a niekiedy złote pierścionki, zwykle ze sztucznymi kamieniami. LISTA WSZYSTKICH KOLOROWANEK Bajki Łamigłówki Motoryzacja Postacie Święta i okazje Zwierzęta Motywy Polska – Stroje ludowe – Kolorowanki dla dzieci by admin 21 kwietnia 2020 21 kwietnia 2020 Polska – Stroje ludowe Polska – Stroje ludowe – Kolorowanki dla dzieci: PolskaStroje ludowe previous post Sławni Polacy – Tadeusz Kościuszko – Kolorowanki dla dzieci next post Flaga Polski – Kolorowanki dla dzieci kolorowanki do wydrukowania Rangoli – Kolorowanki dla dzieci Maski – Kolorowanki dla dzieci Żniwa – Kolorowanki dla dzieci Przyjaźń – Kolorowanki dla dzieci Łatwe kolorowanki dla dzieci Kolorowanki dla dziewczynek Najlepsi przyjaciele – Kolorowanki dla dzieci Paisley – Kolorowanki dla dzieci Powstanie warszawskie – Kolorowanki dla dzieci Taniec – Kolorowanki dla dzieci

strój do polki warszawskiej